Lipi698@o2.pl

zaproszenia wysłane, Dzięki

Konto zostało pomyślnie aktywowane...

No to czekam na losowanie Dobrze że przypomniałem sobie o tekście i udało się coś skleić na poczekaniu.

Ciemny, ponury dzień. Szary korytarz, środkiem przebiega mysz niosąc w zębach kawałek sera. Jedyne drzwi w tej szarej scenerii pomalowane są kremową farbą, która zaczyna powoli odpadać. Na drzwiach ktoś przykleił plakat przedstawiający polskich żołnierzy. Zachęca młodych ludzi by dołączyli do wojska i walczyli za ojczyznę w cudzej wojnie. Siedzę pod ścianą na metalowym krześle, staram się myśleć o czymś innym niż mundur i prycza. Ubrany jestem w garnitur, na kolanach trzymam kega. Zimna beczułka złocistego trunku dodaje mi otuchy. Co ma być to będzie. Kremowe drzwi uchylają się. Wyłania się zza nich wysoki jegomość o siwych, przerzedzonych włosach. Przypominam sobie przebiegającą myszkę i uśmiecham się do siebie. Pada moje nazwisko, staje na baczność. Za dużo tego wojska. „Mysza” poprawia okulary, lustruje mnie wzrokiem i ze zrozumieniem kiwa głową.

-No cóż nie tym lazem Panie Kalolu. – znowu gubi er, już prawie rok go widuje, a nie potrafię się przyzwyczaić.

Serce bije mi szybciej, przez głowę przelatują mi obrazy rudego 102, Szarika. Marusia. Stop, stop! Marusia może być.

-Tym lazem niestety nie możemy Pana wywalić. To gdzie mam tą tlóje wpisać?

Niemożliwe, niesamowite. To znaczy, że „Mysza” próbował zażartować. Nie! On zażartował. Na swój chory sposób, prawie doprowadzając mnie do zawału, ale zażartował. Świat jest piękny. Ten korytarz jest piękny. Podaje indeks i ląduje w nim upragniona trója. Rozglądam się, otaczają mnie ludzie. Studenci. Plakat na drzwiach nie straszy już misją pokojową w Iraku tylko zachęca do wyjazdu do Anglii, wyjazdu turystycznego. Krzesło nie jest metalowe, jest…idealne. Tylko keg stoi jak stał. Zimny, piękny, moje przeznaczenie. Zostaje zaciągnięty przed budynek. Południe, słońce wysoko. Krawat ląduje w śmietniku. Szybkie montowanie kranika w kegu, rozglądam się wśród tłumu ludzi. Dla wszystkich nie wystarczy. Zza zakrętu wyjeżdża ciężarówka, zielono-srebrna. Heinekn! Podjeżdżają, trwa wypakowywanie kegów. Kilkadziesiąt beczułek. Jak w siódmym niebie i to nie dzięki ptasiemu mleczku. Piwo zaczyna się lać do dziesiątek spragnionych gardeł. Wszyscy z wpisami, wszyscy szczęśliwi, gotowi na długą noc z kegiem i muzyką. Impreza trwa.